"ახლა ხუმრობით ერთი რამ მოვიფიქრე: სადღეგრძელოებს ვწერ... მე სიკვდილსაც ვაშაყირებ და მეცინება, როდესაც მეუბნებიან, ასი წელი უნდა იყოო... ყველაფერი იუმორია, სიკვდილიც კი! მთავარია, ახალგაზრდები არ წავიდნენ იმ ქვეყნად, ეს უდიდესი ტრაგედიაა! სადღეგრძელოებს იმიტომ ვწერ, რომ მსურს, თამადა ვიყო ჩემს ქელეხზე. ეკრანი იქნება დამონტაჟებული და იქიდან მოვუწოდებ ხალხს - "ახლა მაინც მომისმინეთ, მკვდარი ვარ!"... - ამბობს ცნობილი მხატვარი მურაზ მურვანიძე... იგი ქართული სუფრის ტრადიციებზე გვესაუბრა...

- სუფრა არ მიყვარს აკადემიური, მე შემოქმედებითი სუფრა მიყვარს... მახსოვს, ჩემს ოჯახში საოცარი სუფრები იშლებოდა, სადაც არაჩვეულებრივი საზოგადოება იკრიბებოდა. ბაბუაჩემი მათემატიკოსი გახლდათ, რომელიც წიგნებს წერდა სკოლის ასაკის ბავშვებისთვის. თან ძალიან კარგად მღეროდა და ამიტომაც, მის ირგვლივ სულ მათემატიკოსები და მუსიკოსები იკრიბებოდნენ... ბრწყინვალე პიროვნებები იყვნენ, ნამდვილი ინტელიგენცია... ჯერ "აპერიტივით" იწყებდნენ - სამი პატარა არყის ჭიქა, შემდეგ გადადიოდნენ გადასარევ ღვინოზე და იყო საუბარი, შთაბეჭდილებებისა და სიახლეების ერთმანეთისთვის გაცნობა... იმ სუფრებიდან მთვრალი არავინ მახსოვს...

- საუკეთესო თამადებიდან ვინ გახსენდებათ?
- ბაბუაჩემი, ნიკო გიორგობიანი საკმაოდ კარგი თამადა იყო. სხვებს ბევრს ვერ ვიხსენებ, რადგან სუფრებზე ხშირად არ ვიყავი. დიდუბელი ბიჭი გახლდით და სხვა გატაცებები მქონდა... ბავშვობიდან კარგი თამადა მახსოვს ასევე როინ ბაშალეიშვილი. ჩვენს უბანში იყო დათო აფაქიძე, არაჩვეულებრივი თამადა... ახლა კი ჩემს სამეგობროში არიან ძალიან კარგი თამადები: თამაზ ტყემალაძე, ელდარ ნადირაძე...

- ბადრი პატარკაციშვილთან მეგობრობდით... ამბობენ, კარგი თამადა იყო...
- ბადრისთან მე ვიყავი ხშირად თამადა. რუსი სტუმრები რომ ჩამოდიოდნენ, ყოველთვის მირეკავდა - ბორის ბერეზოვსკი ჩამოვიდოდა თუ ანდრეი კანჩალოვსკი, თამადა მე გახლდით... მე არასოდეს ვიცავ გარკვეულ და მოგონილ წესებს. მოდაში შემოვიდა, ყველამ ერთი და იგივე გაიმეოროს. არ მიყვარს თუთიყუშები. მიყვარს შემოქმედი ხალხი და მიმაჩნია, რომ რიგითობამ კი არ უნდა მოიტანოს სადღეგრძელოები, არამედ მოვლენამ, შემთხვევამ ან ვინმეს მონაყოლმა... Advertisement სუფრა აუცილებლად ინტერპრეტაციაზე უნდა იყოს დაფუძნებული და მხოლოდ მაშინ არის საინტერესო... სულ ერთი და იგივე რომ გესმის, მერე დგები სუფრიდან... ეს არის სიმახინჯე და დაცემა ჩვენი ერის!

- როგორ ახერხებთ, ხმაური რომ არ იყოს სუფრაზე?
- ჩემს სუფრაზე ხმაური არ არის... საქართველოში ზრდილობის ძალიან დიდი დეფიციტია და მოსმენის კულტურა თითქმის არ არსებობს! თითქმის ყველა ერთად საუბრობს და ამიტომ სუფრებზე ძალიან იშვიათად დავდივარ. თამადობასაც არავითარ შემთხვევაში არ ვთანხმდები, თუ დიდი სუფრაა... მიმაჩნია, რომ დიდი სუფრა საჩემო არ არის. კამერული სუფრა უნდა იყოს - 10-15 ადამიანი. ბოლო დროს კიდევ კარგი წესი შემოვიდა, ერთი მთლიანი სუფრა რომ აღარ არის და დაყოფილია რამდენიმედ. ბევრისგან ისმის, ეს ქართული არ არისო, მაგრამ რაც სილამაზეა, ის არის ქართული! მე ახლა დაწყებული მაქვს ნახატი: თამადა დგას და საუბრობს, რომელსაც კაციშვილი არ უსმენს! ზოგი მთვრალია, ზოგი ჩხუბობს, ზოგსაც აღარაფერი აინტერესებს და როგორც ბოქსშია, რაუნდებს შორის შიშველი ქალბატონი რომ მოდის და მოაქვს აბრა "პირველი რაუნდი", "მეორე რაუნდი"... ასე მოდის სუფრასთან შესანიშნავი ქალბატონი, რომელსაც ყურადღებას არავინ აქცევს, არის ჩხუბი და დავიდარაბა და ამას აბრა მოაქვს, რომელზეც წერია - "მოუსმინეთ თამადას!"... ძალიან სასაცილო სურათი გამოდის, დღევანდელი ჩვენი სუფრაა გაშარჟებული... განაგრძეთ კითხვა